Vallvarður kallaður Valli

Jæja, núna er síðasta nóttin af staðinn í íbúðinni okkar og maður er að leggja lokahöndina á að pakka í töskurnar og henda út drasli sem næstu leigjendur hafa örugglega engan áhuga á að eiga. Hlutir eins og hálf klárað smjör eða hálf tómir hveitipokar eru dæmi um þá hluti, ég hef algjörlega staðið á því að henda öllum restum þó að níski Þjóðverjinn vill láta það eftir nýju leigjendunum að velja út það sem þeir vilja eiga. Einhvern vegin finnst mér það vera svo algjörlega óviðeigandi að það hálfa væri nóg, einhvern vegin er ég ekki til í að koma sjálfur inn í íbúð og allir eldhússkápar séu hálf-fullir af mat. Ég hef þó látið eftir að skilja eftir óopna pasta poka eða niðursuðudollur bara svona til að friða hann.

Reyndar hef ég verið að hugsa honum þegjandi þörfina í nótt (og reyndar um síðustu helgi líka). Það er best að segja þetta þannig að stelpan sem hann dró með sér heim í gær er ekki hljóðlát þegar að kemur að lárétta mambóinu. Mér er nákvæmlega sama hve mikið þau sofa svo lengi sem ég fái alla vega meiri svefn heldur en 3 tíma um nóttina. Eina ráðið við þessum skrækjum er að kveikja á tölvunni setja Madness á og hækka í botn. Versta er að ég held að ég sé búin að minnka heyrnina hjá mér um 25% bara þessar tvær nætur.

Reyndar get ég ekki komist inn á hótelið strax svo ég fer með Sam, kunningi okkar frá Railway, að keyra Jörn út á flugvöll. En sem betur fer hef ég ekkert betra að gera en að sofa eftir að hafa sparkað nískupúkanum út úr landi en að leggjast í bæli og fá aðeins meiri svefn. Eftir það hefst bara niðurtalningin til fimmtudags þegar undirritaður leggur af stað í hinu löngu heimferð á klakann.